λάω

(I)

λάω (Α)

1. (λ. αμφβλ. ερμ.) βλέπω ή, κατ' άλλους, αρπάζω, συλλαμβάνω, ή, κατ' άλλους, τρώγω με απόλαυση (α. «κύων ἔχε ποικίλον ἐλλόν, ἀσπαίροντα λάων» — ο σκύλος κρατούσε το μικρό πολύχρωμο ελάφι: i. βλέποντάς το να σπαράζει

ii. αρπάζοντάς το καθώς σπάραζε

iii. [κατά τον Αρίσταρχο] τρώγοντάς το με απόλαυση ή απολαμβάνοντάς το καθώς αυτό σπάραζε, Ομ. Οδ.

β. «ὁ μὲν λάε νεβρὸν ἀπάγχων»

i. έβλεπε το μικρό ελάφι καθώς τό έπνιγε

ii. άρπαζε το μικρό ελάφι πνίγοντάς το

iii. [κατά τον Αρίσταρχο] έτρωγε με απόλαυση το μικρό ελάφι αφού τό έπνιξε, Ομ. Οδ.

γ. «οὐδέ κεν αὐτὸν αἰετὸς ὀξὺ λάων ἐσκέψατο», Υμν. Ερμ.

δ. «λάετε

σκοπεῑτε, βλέπετε», Ησύχ.)

2. (κατά τον Ησύχ.) «λάε

ἐψόφησεν, οἱ δὲ ἐφθέγγετο».

[ΕΤΥΜΟΛ. Αβέβαιης ετυμολ. Δεν είναι βέβαιο αν πρόκειται ετυμολογικά για ένα ή περισσότερα ρήματα, μια και εμφανίζει διάφορες σημ.: 1): βλέπω

2) τρώγω με απόλαυση

3) κραυγάζω. Η λ. με τη σημ. «βλέπω» συνδέεται πιθ. με το επίθ. αλαός* «τυφλός» και με αρχ. ινδ. lasati «λάμπω». Κατ' άλλη άποψη, η μτχ. λάων, με τη σημ. «κραυγάζω δυνατά», προήλθε από μτχ. παρακμ. λε-λη-λώς (πρβλ. λάσκω)].

————————

(II)

λάω (Α)

βλ. λω.